De yogadocentenopleiding bij Yogacollege Tilburg startte ik ruim een half jaar geleden, daarom is het een mooi moment om stil te staan bij het afgelopen halfjaar. Destijds had ik niet kunnen vermoeden dat yoga op alle aspecten van mijn leven betrekking zou hebben. Dus nu ik dit stuk schrijf vraag ik me af: ‘waar moet ik beginnen?!’ Lichtelijk benauwd voel ik me…. Want hoe leg ik mijn ervaring met de yogaopleiding uit zonder dat het een heel boekwerk wordt?
Datzelfde gevoel krijg ik ook als mensen in mijn omgeving vragen ‘hoe het toch met de yogaopleiding gaat?’, ‘wat ik er tot nu toe aan heb gehad?’, en dan ook nog DIE ENE vraag: ‘wil je er ook echt iets mee gaan doen?’ Het benauwde gevoel is geheel onterecht, want de mensen in mijn omgeving vinden yoga juist echt iets voor mij en zijn geïnteresseerd en lief.
Een van de dingen die ik geleerd heb op de opleiding, is dat het yoga-pad begint met het toepassen van de zogenoemde Yamas, kort gezegd een aantal richtlijnen. De allereerste (laat ik daar dan maar beginnen) is Ahimsa en dat bekent ‘geweldloosheid’. Het mooie van yoga is dat het toepasbaar is op zo ongeveer alles in mijn leven en dus niet alleen wanneer ik op de yoga matsta. Zo ook Ahimsa. Ahimsa kun je vertalen naar het toepassen van geweldloosheid in je handelen, maar ookin je gedachten, of bijvoorbeeld niet boos reageren op een ander. Als je het goed vindt, neem ik je mee terug in de tijd, terug naar de zomervakantie. Stel je even voor…. een fijne camping….32 graden… een koud biertje….spelende kinderen. Wat? Spelende kinderen? Waar is die van mij dan? Help, ik ben mijn kind kwijt!
Ik schrik als ik opmerk dat mijn oudste dochter weg is. Meteen ga ik zoeken, in de speeltuin, bij het springkussen, het zwembad, tevergeefs. Inmiddels krijg ik het wel iets meer dan lichtelijk benauwd. Mijn hart klopt in mijn keel en de druppels zweet lopen over mijn rug. Terwijl mijn partner bij ons jongste kindje blijft, zoek ik de camping af. In gedachten bereid ik me voor op de reactie die ik zal geven als ik haar vind. Ik vertrouw erop dat ik haar vind, ze is bijna 7 jaar en loopt niet in zeven sloten tegelijk. Aan de andere kant is het wel een dromertje…. Ik merk dat ik vanbinnen boos word en dat ik ook boos op mijn dochter dreig te worden als ze niet heel gauw terugkomt! Als ik bij het bos aan de rand van de camping aankom, zie ik haar fiets liggen. Die van een van haar vriendjes ligt ernaast. Gelukkig, ze is in elk geval niet alleen!
Het toeval wil dat ze met haar vriendje net uit het bos komt gelopen. Ik ben opgelucht, maar de neiging om haar eens even flink toe te spreken komt er direct achteraan. Maar dan kijk ik naar de twee kinderen die op mij af komen. Dolenthousiast houden ze iets in hun handen boven hun hoofdjes als een trofee. Ahimsa, Ahimsa, zingt het door mijn hoofd. Hoe kan ik nou boos zijn op mijn prachtige, stralende dochter, die helemaal in het hier en nu is? Ik kan niet anders meer dan glimlachen.
Wat blijkt: deze jonge avonturiers hebben botten van een ree gevonden! Mijn dochter een schedel en het vriendje een stuk heupbot (dankzij de yogaboeken over anatomie wist ik het snel ;-)).
Het enthousiasme van de kinderen werkte aanstekelijk, want ik ben met hen de volgende dag teruggegaan naar de plek waar ze de botten hadden gevonden om de rest van het skelet te zoeken. Kon de bezorgde moeder in mij meteen een oogje in het zeil houden. Dat was nog een hele ervaring, zo op mijn teenslippers door het bos. Berm op, berm af, elkaar met stokken helpen omhoog te klimmen. Ik ging zowat in spagaat op mijn teenslippers in dat losse zand. Kwam yoga toch weer even goed van pas!
Dus als je mij vraagt ‘hoe het met de yogaopleiding gaat’ en ‘wat ik er tot nu toe aan heb gehad’, kan het zomaar zijn dat ik je een verhaal vertel dat ver van een yogamatje af ligt. En het antwoord op DIE ENE vraag is: ja, ik wil graag verder met yoga, het delen met anderen, ook op de yogamat dan, als yogadocent.
Loes Hopmans