Being Sleepless in Seattle & Yoga
Drie weken zijn we in en rond Seattle om de Amerikaanse vader van mijn kinderen, zijn nieuwe gezin en de rest van de familie op te zoeken.
Voor het eerst sinds we 8 jaar geleden uit elkaar gingen, ben ik hier weer. Hun vader is een paar keer ons geweest om ze op te zoeken, maar ik denk dat het belangrijk voor ze is om te zien en te ervaren waar de andere helft van hun roots liggen en hun vader wil ze graag zijn leven hier laten zien.
Het is goed met ons gegaan de afgelopen jaren, ik ben er trots op hoe wij het met z’n drietjes de afgelopen jaar gerooid hebben en er nog steeds opgelucht over dat ik de kracht had om uit een niet gezonde relatie te stappen. Maar het heeft me dus wel 8 jaar gekost om zover te komen om deze reis met ze te maken nu. Al had ik wel verwacht dat ik nog wat onverwerkte zaken tegen zou komen en het pittig zou worden. Ik heb gelijk gekregen…
Met een knoop in mijn maag, een dichtgeknepen keel en nachtelijke paniekaanvallen heb ik de eerste week van onze trip doorgebracht.
Allerlei gevoelens van falen tot boosheid en verdriet overspoelen me (waarschijnlijk versterkt door de lange reis en de jetlag door de 9 uur tijdsverschil. Maar ook door het feit dat ik al wat gestresst begon aan deze trip na onze verhuizing aan het begin van dit jaar en de te hoge werkdruk op mijn ROC werk).
Dat ik het niet heb kunnen redden met hun vader, dat ze hem zo weinig kunnen zien en dat ze straks hem, zijn liefde en alles wat hij hun te bieden heeft en deze prachtige natuur weer zullen moeten missen. Gevoelens van eenzaamheid en onwaardig zijn om van gehouden te worden; wat als ik sterker was geweest/ dingen anders had aangepakt tussen ons/ ook een spaanse schone was geweest die geen mascara nodig heeft om een beetje fatsoenlijk voor de dag te komen, zoals zijn nieuwe vrouw. Tegelijkertijd ook de opluchting omdat ik weer eens bevestigd zie dat wij toch echt geen goede match zijn, we zien en doen de dingen echt anders..
Gevoelens van grote paniek in de nacht net als ik bijna in slaap val, omdat ik niet weet of de kinderen zich wel fijn voelen in dat nieuwe gezin waarvan ik mijn twijfels heb over hoe het functioneert. En als Ravi een nachtje gaat kamperen met zijn vader slaap ik de hele nacht niet.. Hij kan zich nog niet zo goed verstaan maken in het engels en er zijn daar beren en bergleeuwen ?.
Hier zijn laat me, wat wij samen als gezin hebben meegemaakt, weer herbeleven..
En oh my, wat ben ik nu dankbaar voor de yoga in mijn leven….
‘Vroeger’ had ik in deze paniek waarschijnlijk mijn boeltje gepakt en het eerste vliegtuig terug gepakt, nu blijk ik in staat om me te ontspannen in deze paniek. Om te verwelkomen wat er maar langs wil komen aan gevoelens en gedachten. Ik geef ze de ruimte door bij mijn ademhaling te blijven. Ik beweeg mijn lichaam zo dat dat wat ik tegenkom niet vast komt te zitten, maar door kan stromen. Ik laat bewust spierspanning los elk moment dat ik er aan denk. En zo is het het ‘te doen’ allemaal. Ik voeg geen nieuwe paniek toe aan de paniek die er al is.
Na een week hier zijn had ik het geluk deel te kunnen aan een grote groepsmeditatie hier in Seattle begeleid door Ravi Shankar, oprichter van de Art of Living. Naast me kwam een jonge vrouw uit India zitten. Omdat we nog een uur moesten wachten op onze goeroe die vast zat in het verkeer (niet te doen dat verkeer in Seattle), raakten we aan de praat. Ze vertelde me dat ze pas een half jaar in Seattle woonde en dat ze was hier komen wonen met haar kersverse man omdat hij hier een goede baan aangeboden had gekregen. Daarvoor woonden ze nog in India waar zij yogalerares was en ze een eigen schooltje had. Nu voelde ze zich verloren en rusteloos hier in Seattle, ver weg van haar familie en zelf nog niets om handen. Ze vertelde me dat haar relatie er erg onder leed en ze niet wist of haar huwelijk het wel ging redden. Ik had echt met haar te doen. Ze wilde ook mijn verhaal weten en toen het uur voorbij was waren we volgens mij allebei verbaasd over onze eigen openheid tegenover een vreemde en tegelijkertijd over hoe fijn het was om dit te delen samen.
Ravi Shankar begeleidde ons vervolgens door een lange, diepe meditatie.
Zittend in meditatie ga je zien dat pijn eigenlijk alleen maar het verhaal is wat we tegen onszelf vertellen en dat jouw pijn de pijn van ieder mens is.
We leven veelal in gedachten, ons opwindend over wat er gebeurd is in het verleden en ons zorgen makend over de toekomst. In meditatie mogen al deze gedachten er zijn, als aapjes die springen van tak naar tak. Het gaat niet om het ‘onder controle krijgen’ van je geest, maar om het moeiteloos toestaan van wat er is. Ook dat je sommige dingen niet wil of kan accepteren.
Er is een enorme ruimte, rust, liefde, hoe je het ook maar wil noemen, rondom en ín deze pijn en gedachten. Naar die plek toe gaan maakt je lichter, rustiger en zorgt voor een diep gevoel van acceptatie. Je gekwetste, kleine ‘ik-je’ verdwijnt en je wordt één met het leven.
Ook deze situatie, die me wel wat slapeloze nachten heeft bezorgd dus, voelt ok nu, precies zoals ie is. Ik heb mijn gevoelens gezien en in gedachten vastgehouden als kleine kinderen die alleen maar om wat aandacht en warmte vragen.
De olifant die al even op mijn hart zat is er eindelijk af gewandeld.. De herinnering aan de paniekgevoelens van verdriet tot schuldgevoel is er nog wel, maar ik voel het niet meer zo. Gevoelens van dankbaarheid, verbondenheid en van vergeving van mezelf en van anderen zijn sterker geworden. We doen allemaal tenslotte maar een dotje, dat wat we denken dat op dat moment juist is, ook die oelewapper van een ex van mij?.
Yoga gaat niet over het gladstrijken van alle hobbels en kuilen in je leven, maar over leren te snuffelen aan alle hopen stront die je tegenkomt en je daarbij op je gemak te voelen en er misschien zelfs vrede in te vinden.
Being Sleepless in Seattle wasn’t so bad after all 😉
