“Daar lig ik dan, te vechten tegen alle beelden en ideeën die ik over mezelf heb. Ik wil zo graag van mezelf houden, zoals ik ben en zoals ik eruitzie.” Deze zin schreef ik in 2015. In deze tijd lag ik achter in het hoekje te “yogaaijen”. Blog van toen.
Nu, 3 jaar later (2018) lig ik er nog steeds. Inmiddels rouleer ik van plek, heb ik een strakke yogabroek en ben ik 38 kilo lichter. Hoe? Yoga maakte mij steeds bewuster dat ik een lichaam had. Ik luisterde (half) naar de yogajuf: “Leg de focus op je adem en adem rustig door, voel je buik op en neer gaan. Zijn er plekken in je lichaam waar weerstand zit, adem daar dan rustig naar toe.” Deze laatste instructie negeerde ik en streng sprak ik mezelf toe dat het beter kon, dieper en verder. Ik duwde me, ondanks de waarschuwingen, in de yogahouding. Ik moest dit van mezelf perfect kunnen. Dit zorgde ervoor dat ik veel rugpijn kreeg, wat er ook voor zorgde dat ik stopte met yoga. Langzaamaan ontdekte ik dat wat ik op de yogamat deed, ik ook met mezelf deed in het dagelijks leven. Bijvoorbeeld: ik begon aan ‘lijnpoging nummer 52’, ik ging hier fanatiek mee aan de gang en als snel resulteerde dit in moeten en dwang. Ik sprak mezelf dagelijks streng toe. Dit zorgde ervoor dat ik weer alles ging eten en ‘lijnpoging nummer 52’ mislukte.
Vorig jaar maart wist ik het allemaal niet meer. Kort gezegd: ik was ongelukkig, ik voelde met stom, dom, dik en een grote mislukking. Door al mijn diëten durfde ik niks meer te eten. In mijn onderzoek over wat er met mij aan de hand kon zijn, kwam ik erachter dat ik een eetstoornis had ontwikkeld (binge eating disorderder). Ik ben toen in traject gegaan bij Co-eur een organisatie voor eetstoornissen en obesitas. Na een intensief programma met een psycholoog, fysio, arts en diëtist heb ik veel geleerd en inzichten gekregen. Ik heb daar weer leren eten en leren bewegen. En (voor mij het belangrijkste) ik heb daar weer van mezelf leren houden.
Ik lig inmiddels weer op de mat en mijn “stemmetje” een stuk vriendelijker. De mogelijkheden van mijn lichaam ontdek ik iedere les weer meer, ik geniet van wat mijn lichaam weer kan. Het gaat allemaal makkelijker, soepeler en “ontspannender”.
Een paar weken geleden, zaterdagochtend 8 uur in de les van Marloes. Ik kwam binnen en dacht “wat staat daar nou bij de mat?”. Dit bleek een “achteroverbuig-gevalletje” te zijn. Ik kreeg het al een beetje warm. De les begon en nadat we onze rug voorbereid hadden voor het “moment suprême” ging het gebeuren. Ik ging voor dat ding zitten en volgde de instructies van Marloes. Stap voor stap ging ik hoger op dat ding, Marloes zei; “als je ongemak ervaart blijf daar dan even bij en adem er naartoe, als het zachter wordt ga je een stukje verder”. Toen ik halverwege was “wist ik het niet meer”. Ik zat vast, zowel lichamelijke als in mijn hoofd. En daar was het weer, mijn “strenge stemmetje”; “zie je nou wel je heb helemaal niks geleerd, en jij denkt dat je positief over jezelf kunt denken, je bent nog steeds dik, kijk dan al die anderen kunnen het wel,…..enz”. En daar was Marloes (helemaal verschut want nu zag ook zij dat ik het niet kon). Ik kon mijn tranen nog net tegenhouden. Heel rustig legde ze haar hand op mijn buik en sprak me vriendelijk toe, zij had vertrouwen in mij dat ik de ontspanning kon vinden. Op dat moment besefte ik dat ik het heel eng vond om mijzelf aan deze houding over te geven. Sowieso aan mijn nieuwe levenstijl, uiterlijk en mogelijkheden. Marloes praatte mij door de achteroverbuiging heen en toen ik voorbij het ongemak en de angst kwam gleed ik verder. Daar lag ik dan over dat “achteroverbuig-gevalletje”, ontspannen en met een big smile op mijn gezicht. EN met een mooi inzicht rijker; “voorbij het ongemak en de angst is er ontspanning”. Wauw wat is yoga toch mooi!
Een paar weken later; weer dat “achteroverbuig-gevalletje”. Ik dacht “dat kan ik” en vol vertrouwen begon ik aan de les. Nadat de rug weer soepel was gingen we voor dat ding zitten. En daar was hij weer, mijn strenge stemmetje; nu moest ik presteren, mezelf (en stiekem de yoga juf) bewijzen dat ik het HEEL goed kon. En tadaa….daar was het ongemak en de angst. Ik ging ademen en naar Marloes luisteren, ontving mijn strenge stemmetje, mijn ongemak en mijn angst met een glimlach. Ik stuurde mijn adem hiernaar toe en ademde diep en rustig verder, beetje bij beetje gleed ik verder. Mijn ongemak en angst gaven hun weerstand op. Heel rustig en ontspannen gleed ik over het “achteroverbuig-gevalletje”. En daar lag ik, ontspannen, tevreden en met een big smile.
Tijdens de savasana voelde ik me trots en blij omdat ik me besefte dat ik met zachtheid zoveel kan bereiken. Op de yogamat en daarbuiten.
Leentje