Lekker, even tijd voor mij en mijn lijf. Maandagochtend op de fiets naar de Yin-les van Marloes. Ik ben altijd lekker op tijd en kan dan “mijn plekje” rechts achterin de hoek bemachtigen. Omdat ik dat een fijn plekje vindt (lees: omdat ik daar niet opval). Ik zie zo iedereen een beetje binnenkomen.
Goh, wat een mooie yogakleren zijn er toch. Wat ik het allermooiste vindt zijn die strakke broeken met mooie kleuren en prints en dan zo’n strakke top met gekleurde BH eronder. Zit ik daar in een zwarte wijde broek en het liefst een zwart shirt met lange mouwen, alleen is dat in de zomer echt te warm en wordt het een zwart shirtje zonder mouwen, maar wel lekker wijd. Die strakke kleding is ook zo praktisch, vooral met de oefeningen, daar valt namelijk nooit iets uit. Dat is dan weer een nadeel van de outfit die ik aanheb.
Fijn, de les begint. De zwaan!
Ik zit daar op handen en knieën. Nog even mijn shirtje rechttrekken, rechterbeen naar achter en deze naar voren en horizontaal neerleggen. Mijn linkerbeen schuif ik naar achter en laat mijn bovenlichaam naar voren glijden. Ik pak mijn bolster want ik kom niet helemaal bij de grond. Ik hoor Marloes zeggen: “Geef je over aan de zwaartekracht en concentreer je op je ademhaling, laat alle gedachtes gaan en laat de zachtheid toe”. Nou Marloes, zover ben ik nog niet.
Ik schuif nog even met mijn been want het vel van mijn bovenbeen begint te prikken en drapeer mijn bovenlijf over de bolster. Ja, daar lig ik dan. Alle gedachtes die opkomen ontvang ik met liefde en zachtheid. Ik word er ook voortaan goed in, fijn vind ik dat. Dankzij de yoga begin ik mijn lijf op een andere manier te ervaren. Heel fijn vind ik dat.
En dan halverwege de les. Een oefening die ik anatomisch gewoon echt niet kan. Linkerbeen over de rechterknie met de voet plat op de grond. Stap één lukt niet want mijn benen zijn net te kort en te dik. En dan met je bovenlichaam naar voren hangen, ik doe een poging: ik trek mijn buik naar boven en positioneer mijn borsten (stiekem kijken of niemand dit ziet) en hang een stukje naar voren. Oeps, iets te ver. Mijn borsten drukken nu namelijk mijn keel dicht. Een stukje terug. Tjonge, ik zit nu gewoon rechtop! En dan begint het: iets in mij ontwaakt en ik ga mezelf enorm op mijn donder geven. Ik zeg lelijke dingen tegen mezelf en het huilen staat me nader dan het lachen. Terug naar de ademhaling. Ik dwing mezelf tot tien te tellen.
Daar lig ik dan, te vechten tegen alle beelden en ideeën die ik over mezelf heb. Ik wil zo graag van mezelf houden zoals ik ben en zoals ik eruit zie.
Dat zelfbeeld zit me nog steeds in de weg. De afgelopen jaren heb ik veel aan zelfontwikkeling gedaan en dit stukje blijft me maar achtervolgen.
Ik kan nu drie dingen doen: of stoppen met yoga en dit een dunne-mensen sport vinden, of naar een psycholoog en praten over mijzelf (dat kan ik wel heel goed), of ik ga mijn abonnement omzetten in onbeperkt en ik daag mijzelf uit om drie keer in de week te gaan “yogaajen”. Als ik mijn gevoel volg dan kom ik bij dit laatste uit. En dat is wat ik wil, mijn gevoel volgen. Afgelopen maandag heb ik Marloes aangesproken, of ze tips heeft zodat ik zacht en lief voor mezelf kan zijn tijdens de lessen. Ik heb haar eerlijk verteld hoe ik mezelf zie en het gevecht wat ik zo nu en dan tijdens de yoga ervaar. Dit was een mooi gesprek over zelfliefde. Marloes vroeg mij om hierover te schrijven, bij dezen.
Over een paar weken zal ik jullie een update geven hoe het met me gaat en of ik zachter en liever voor mezelf kan zijn op de yoga-mat en daarbuiten.
Leentje
(P.S. Ik lig nu links achterin de hoek)